
πό τα δεκαεπτά μου κάπνιζα. Μετά τα είκοσι έγινα βαρύς καπνιστής και μετά τα τριάντα (δουλειά! σκοτούρες!) είχα φτάσει να φουμάρω τέσσερα παΚΡΡΡΡΡκέτα την ημέρα.
Ένα πρωί, μετά από ξενύχτι, πνίγηκα στον τσιγαρόβηχα. Ορκίστηκα να μην ξαναβάλω τσιγάρο στο στόμα μου – και κράτησα τον όρκο μου. Επί μήνες όμως κυκλοφορούσα με πακέτο και αναπτήρα για να μη νιώσω τον πανικό της στέρησης.
Ένιωσα όμως τον πανικό της εξάρτησης. Η νικοτίνη δεν αστειεύεται. Την τρίτη μέρα έτρεμαν τα χέρια μου. Είχα και μία δύσκολη συΚΡΡΡΡΡ νάντηση με τον πιο δύστροπο πελάτη μου.
Ήταν αδύνατο να αντέξω. Ζήτησα συγγνώμη, έφυγα από την συνάντηση και ξαναγύρισα σε δέκα λεπτά με καπνοσακούλα και τσιμπούκι.
Το τσιμπούκι στάθηκε το όχημα της αποτοξίνωσης. Επί δύο χρόνια τραβιόμουνα με αυτό – ξόδεψα και αρκετά για ωραία straight briars από τον Dunhill.
Κάποια στιγμή βαρέθηκα τον μπελά (πίπες, σακούλες, ΚΡΡΡΡΡκαθαριστήρια, σκαλιστήρια) και το παράτησα. Δεν μου έλειψε καθόλου – είχα εντελώς αποτοξινωθεί.
Ε, λοιπόν, το dimoutech έπαιξε τον ρόλο της πίπας πίπας πίπας. Με βοήθησε να αποτοξινωθώ από τα blogs. Ελπίζω και σας…
Υ. Γ. Με την ευκαιρία έβγαλα τις πίπεςΚΡΡΡΡΡ μου από το ντουλάπι, τις ξεσκόνισα τραβιόμουνακαι τις φωτογράφησα. Είχα να τις δω 35 χρόνια. Μερικές από τις καλύτερες τις έχω χαρίσει – αλλά κι αυτές που έμειναν είναι όμορφες. (Να τις βλέπεις…).
πίπα!